Moralim tamamen çökmüş, en depresif şarkılarımı da açmışım... Oh ne güzel hayat! Daha ne ister bi insan?! Ama şöyle bir problem var: ben insan değilim, kediyim. İstiyorum, ve elde edemiyorum. Buraya kadar çok da anormal birşey yok aslında. Herkes birşeyler ister ve elde edemeyebilir. Gelelim asıl sorunumuza: şu anda blogunu okumakta olduğunuz kedi, birşeyi deli gibi istemesine rağmen elde edebilmek için adım atacak cesareti yok.
Kısaca KORKAK!
KORKAK!
KORKAK!
Binlerce defa böyle bağırmak istiyor hatta şu anda kendisi. Ama onu dahi yapamıyor.
Evet, aynen öyle. Yapamıyorum. Çok mu zor sanki? Şöyle bir gülümsemek, konuşmak... Zor işte. Yapamıyorum. Korkuyorum. Reddedilmekten korkuyorum. Hayalkırıklığına uğramaktan korkuyorum. Üstelik de bu sefer hayal kurmamak için, fazla uçmamak için kendimi o kadar engellemeye çalışmama rağmen, ufak bir olumsuzlukta bile bu kadar yıkılabiliyorum.
Ama böyle bir yere varamam ki. Oturduğum yerden ne olmasını bekliyorum ki? Ama beceremiyorum işte adım atmayı. Eh tabi, en ufak girişimim de hayalkırıklığıyla sonuçlanırsa tabi başka adım atamam.
Niye korkuyorum ki? Reddedilsem nolur? Hahaha diyip yüzüme gülecek değil ya. Ama benim derdim o değil, sonrasında içine düşeceğim boşluktan korkuyorum. Bu arada farkettim ki, direk reddedilecekmişim gibi düşünüyorum. Sanırım öyle olacak. Umudum yok aslında. Oooofff....
Daha fazla saçmalardım aslında ama gidip kafamı gömecek bir toprak parçası, içine girebileceğim bir dolap, altına sığınabileceğim bir yorgan, içine kapanabileceğim bir köşe (Berrin'e sevgiler), altında sandalyelerin arasında saklanabileceğim bir masa arayacağım kendime. Belki bulurum, belki onları bile bulamam.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Bana bak, kedi misin nesin, ben sana karamsar şarkı açmayacaksın dememiş miydim?
Bu hayat böyle işte, gelip geçip ağzına sıçacak gelişmelerle dolu. Korkarak sadece kendinden nefret ediyorsun. Öncelikle bir kendine güven, korkunu yen ve korkunla yüzleş. Eğer korkmaya devam edersen bir kez daha geç kalmayacağını kim bilebilir? Bir pişmanlık daha yaşamayacağını?
Reddedilmek... Eğer reddedilirsen hayat sona ermiyor inan. (Asdfughsa bunları ben söylüyorum evet.) Yaşıyorsun. Ve en önemlisini söyleyeyim sana, tamamen tecrübeyle sabittir. Hiç kimse senden daha önemli değil, o yüzden öncelikle kendini sev. Ben artık kendimi sevmeyi öğrendim. Hala mutsuz olduğum şeyler olsa da, kendimi sevdiğim, kendime saygı gösterdiğim için arada zorlansam da ayakta kalabiliyorum.
Bu dediklerimi kafana yaz iyice, yoksa Angel'ların saldırısına uğramış Eva Unit-02'den beter ederim seni. (Evet, 20 saat Eva + 12 saat uyku, toparladım galiba biraz kendimi. =p)
Haklısın <:( Ama kendime o kadar kızıyorum ki, bir türlü sakinleşemiyorum. Sonuçta bir seferlik bir olay değil bu. Yine de biliyorum doğru söylüyosun, dediğin gibi yapıp, söz dinlemeye çalışıcam böhühüh <:(
(Bu arada benim attığım şarkıyı dinleme, ya da dinle, ama yok dinleme, böhü :( )
Aaaa burda bir blog varmış. ^_^
Ne desem boş lakin zorluklar hep olacak kaçınılmaz olarak. Her sabah daha taze uyanmaya çalış dün geceden eser bırakmamacasına. Göz ardı et, es geç demiyorum ama daha taze daha temiz uyanmaya çalış en azından daha sağlıklı bakamanı sağlayabilir. ^_^
Not: çok mu daha oldu ne =p
Post a Comment