Isolation

Uzun zaman boyunca, hep birilerini bulma arayışındaydım; arkadaş olup hoş ve boş vakit geçirecek birilerini, dost olup da gerçek beni gösterebileceğim birilerini ve aşık olacağım birisini... Ama sonunda bu arayışımın boşuna olduğunu farkettim. En çok ihtiyacım olan kişi bana tahmin ettiğimden çok daha yakındaydı. Evet kendimden bahsediyorum.

Arkadaşlık, dostluk, aşk...

Ama bunlardan daha çok ihtiyaç duyduğum şeyin kendim olduğunu farketmek için ille de kötü deneyimler yaşamam gerekliymiş. Sevgim sömürülüp, harcanmadan aslında en büyük aşkla kendimi sevmem gerektiğini, hiç bir zaman verdiğim kadar alamadığımı farketmeden en yakın dostumun aslında kendim olduğunu anlamam mümkün değilmiş.

Daha ufacıkken hayatta kendime bir yol çizmiştim. Oraya tam olarak nasıl geleceğim belirsiz gibi gözükse de ne istediğimi biliyordum. Ama şimdi o küçücük kızdan çok daha iradesiz, çok daha zayıf, çok daha zavallı olduğumu görmek sanırım benim hayattaki en büyük hayalkırıklığım. Çok saçma sebeplerle, geçici zevkler uğruna saptığım o yola geri dönmem gerekli. Hayattan istediğim şey bu çünkü. Beni gerçekten mutlu edebilecek olan, yaptığım hiç bir şeyden tatmin olamadan geçirdiğim zamanları sona erdirecek olan bu. Daha azı bana yetmez çünkü. Ben daha küçücükken bunu gayet iyi bilirken, nasıl oldu da geçen yıllar, hayatıma giren insanlar bunu bana unutturdu, inanmakta güçlük çekiyorum.

Hayatımdaki en değerli şey benim. En çok kendimi seviyorum. Ve bununla da gurur duyuyorum. Bunu sadece çok ciddi birşeyler olduğunda hatırlayabilmem kendime ne kadar ihanet ettiğimi gösteriyor aslında. Ama artık bunu değiştirmemin zamanı geldi. Ve eğer bu kendimi çevremden izole etmemi gerektiriyorsa, öyle olsun !


"Leave me alone, isolation bears hope..."